هفت برکه گراش مجموعه‌ای است از تعداد ۷ حوض انبار که در کنار هم در یک خط طولی بر اساس شیب زمین احداث شده و احتمالا در دوران صفویه ساخته شده و بر اساس کتیبه‌ای که در یکی از این برکه‌ها قرار دارد آخرین بار در دوره قاجاریه نیز ترمیم و مرمت شده‌اند. در کلوت از آنها به صورت کامل و جامع خواهیم گفت.
بزرگ‌ترین آنها به نام سازنده آن یعنی برکه حاج ابوالحسن گراشی معروف است. همه این هفت برکه به شکل مدور بوده و مخزنی استوانه‌ای دارند که همگی به جز دوتای آن دارای گنبد است. این هفت حوض انبار در فاصله بسیار کم از یکدیگر بنا نهاده شده و به نظر میرسد این فاصله و قرار گیری خاص آنها در شیب طولی زمین، به دلیل اولویت در پرشدن مخازن آنها از آب بوده است.
هفت برکه گراش همگی در مسیر رودخانه فصلی به نام بزئرد در محله‌ی ناساگ، در بافت قدیمی گراش به صورت غربی، شرقی واقع شده‌اند و از بین آنها برکه حاج ابوالحسن که مخزنی بزرگ‌تر دارد در ابتدای مسیل قرار گرفته است که از این جهت خاص‌تر می‌باشد.
بر طبق مشاهدات در زمان باران و آب‌گیری آنها، ابتدا مخزن بزرگ‌تر یعنی برکه حاج ابوالحسن آب‌گیری می‌شده و سپس آب به برکه‌های دیگر جریان پیدا می‌کرده تا آخرین برکه که کوچک‌ترین آن است نیز پر شود.
این مهم از آنجا اهمیت پیدا می‌کند که گراش در منطقه بیابانی قرار دارد و چنانچه بارندگی کم باشد جریان اندک آب، ابتدا تنها مخزنی که اصلی و حیاتی برای مردم بوده است را پر می‌کرده و با بارندگی‌های دیگر یا ادامه آن، برکه‌های پشتی این حوض انبار نیز آب‌گیری و پر می‌شده است.
دو برکه رو باز در بین این هفت برکه وجود دارد که فاقد گنبد است. بنا به روایات این دو برکه مخصوص شستن و همین‌طور تامین آب احشام بوده و برای شرب انسانی از آن استفاده نمی‌شده است.
این برکه‌ها در سال ۱۳۵۵ در پرونده شماره ۱۳۲۷ به ثبت ملی در‌آمده‌اند. متاسفانه همچون دیگر برکه‌های این شهرستان هفت برکه گراش نیز از وضعیت مطلوبی برخوردار نبوده و نیاز به مرمت و لایروبی دارند.
چنانچه به مرمت گنبد‌های این برکه‌های تارخی اقدام نشود به یقین عاقبتی چون برکه حاج اسدالله نیز شامل این سازه‌های تاریخی خواهد شد.
