کشور ما ایران در کمربند خشک و نیمه خشک در نیمکره شمالی واقع شده که با اثر بخشی تودههای پر فشار حارهای از اقلیمی نیمه خشک تا فوق العاده خشک سبب شده تا همواره با اثر بخشی عوامل زیادی دشت وسیعی که از أواخر دوران سوم زمینشناختی با تغییر اقلیم بسیار به بیابان کنونی تبدیل شود.
قرار گرفتن در این منطقه بسیار خشک با بادهای قوی و وجود رسوبات دریاچهای که طی سالیان دراز تحت فرسایش بادی و آبی قرار گرفته شرایطی را ایجاد کرده تا لندفرمهای متنوعی در این عرصه بیابانی به عنوان بیابان لوت ایجاد شود.
بیابان لوت در سال ۱۳۹۵ در چهلمین اجلاس میراث جهانی یونسکو که در استانبول ترکیه برگزار گردید با رای اکثریت به ثبت رسید و به عنوان اولین اثر طبیعی ایران به جهانیان معرفی گردید. این بیابان در جنوب شرقی ایران در میان سه استان سیستان و بلوچستان، کرمان و خراسان جنوبی قرار گرفته است. به دلیل وسعت زیاد آن مساحتی را به عنوان عرصه با ۲۲۷۸۰ کیلومتر مربع و حریم با ۱۷۹۴۱ کیلومتر مربع در نظر گرفتهاند. از شاخصههای بارز آن از دیگر بیابانها که به عنوان وجه تمایز آن دلیلی برای انتخاب آن به عنوان یک اثر طبیعی در سطح جهان شد، میتوان به تپه ماسههای ریگ یلان، جنگل نبکا، دشت ریگی (هامادا)، کلوتها، رودخانه شور و تپه بازالتی گندم بریان اشاره کرد.
با توجه به پراکندگی عوارض جغرافیایی و زمین شناختی و همینطور ناهمواریهای زیاد، میتوان آن را به صورت زمین شناختی به سه قسمت به شرح ذیل تقسیم کرد.
بیابان لوت شمالی، بیابان لوت مرکزی و بیابان لوت جنوبی یا همان لوت زنگی احمد، با این تقسیم بندی میتوان نسبت به ارزیابی و تحقیقات لازمه از نظر جغرافیایی و سهولت در حفظ و نگهداری آن با تعیین ضوابط افدام نمود.
